Hoe ver het was en hoe warm

Bijn elke dag is hier behoorlijk enerverend, maar vrijdag was wel weer extreem. In moshi town ontmoet en spreek ik verschillende mensen. Zo had ik weer immanuel ontmoet, volgens hem een jongen van de straat, die zijn leven gebeterd heeft toen hij het licht zag. Het licht betekend in dit geval: bekeerd tot het geloof. Hij werkt nu aan een project om straatkinderen een huis te geven. Zelf geeft hij gastlessen in een primary school. Ik had hem woensdag ontmoet en hij zou me bellen op vrijdag en dan zou ik meegaaan naar de school en zijn project. Vrijdagmorgen eerst naar "mijn" schooltje. Het loopt daar redelijk, alhoewel de invalleidster nog steeds de voorkeur geeft aan schoonmaken ipv iets met de kinderen te doen. Maar salome, de andere leidster pakt dingen heel goed op en doet echt haar best. Terwijl ik op school was belde manuel. Ik was "most Welcome". Om 2 uur afgesproken bij het unioncafe in moshi. Toen de kinderen gingen slapen, heb ik me naar de union laten brengen. Daar kwam inderdaad manuel met nog een vriend. We liepen een klein stukje en toen stond er een auto, met nog een man erin. Ik moest instappen. Dat was even een moeilijk moment, want wat ga je doen? Stap je zomaar in een auto met 3 "vreemde" mannen?. Ik twijfelde, maar besloot op mijn gevoel af te gaan. In zo'n geval denk ik altijd:"wat is het ergste dat me kan gebeuren?". Ik dus in de auto. Gelukkig werd ik inderdaad naar een school gebracht:). Het bleek een vrij grote primary school te zijn en het hoofd van de school was een non. Ook nu had ik weer tekenmateriaal en pennen meegenomen. Wat een sessie weer, echt niet te beschrijven. Na het bezoek in de klas ging ik mee naar het headoffice. Ik vroeg wat ze het hardste nodig hadden. Exercise books, textbooks and chalk. Er was een gastenboek waar ik mijn naam in moest schrijven en ook hier weer werd gevraagd of ik geen les wilde komen geven. Bij het afscheid drukte de non me bijna plat tegen haar omvangrijke borst. Daarna lopend naar het teachershouse. Daar was de chairman en ik kreeg het verhaal van de straatkinderen te horen. Ze willen naast de school een huis huren om straatkinderen in op te vangen, maar uiteraard is er geen geld voor. De huur voor een jaar is 700.000 shilling, dat is ongeveer 300 euro. Ze hebben nu ongeveer de helft bij elkaar. Uiteraard werd om een bijdrage gevraagd. Nu had ik net die ochtend weer verschillende corruptie verhalen gehoord, dus ik was wat sceptisch. Want wat na een jaar? Dan heb je dus weer dat geld nodig. Ik heb , alhoewel ik het moeilijk vond, geen geld gegeven, maar beloofd dat ik mijn best zou doen in nederland om sponsors te vinden. Bij nazoeken en navragen blijkt het inderdaad een " goede organisatie" te zijn. Toen weer terug gebracht met de auto naar moshitown. Ik was weer eens kleddernat van het zweten en ben gaan afkoelen op het terras van de union. Was om half 7 weer in kitoliehome. Een hele lange warme dag. Ben gaan douchen en ook gelijk in slaap gevallen. Merk nu wel dat de vermoeidheid toeslaat, mijn lijf is stram en stijf:).