dubbel
Blijf op de hoogte en volg Meta
10 December 2017 | Tanzania, Moshi
Vandaag voelt alles dubbel. Dubbel omdat het eind van mijn werk hier bijna eindigt. Aan het eind van de week vlieg ik naar huis. Natuurlijk vind ik dat fijn, mijn kinderen, kleinkinderen en vrienden weer te zien. Weer comfort, geen enge beesten meer en geen hitte. Tegelijkertijd zal ik de mensen en vooral de kinderen hier missen. Het lesgeven en de kinderen geven mij volop energie, de ontberingen, de warmte en het moeizame leven hier kosten mij veel energie.
Het meeste hier heb ik genoten en geniet ik van het werk op het schooltje. De kinderen en leidsters zijn met sprongen vooruit gegaan en ik weet zeker dat er veel zal blijven hangen. Het lokaal ziet er bijna uit als een “echt” speelwerklokaal en als het goed is komen morgen zelfs de bankjes. Afgelopen week weer hard gewerkt, de laatste puntjes op de i zetten. Maandag en dinsdag heb ik de leidsters opdracht gegeven om een les voor te bereiden. Morgen eerst Elisabeth en dinsdag S alome. Ik ben benieuwd, maar als ik zie wat ze nu al doen met de kinderen en wat een verschil met februari heb ik er alle vertrouwen in. Ik werk hard aan het maken van een soort lesboek, wat ze als een soort naslagwerk kunnen gebruiken. Ze kunnen geen Engels lezen, dus ik vertaal alles in het Swahili en dat kost bergen met tijd. Geen Ameg lodge dus vandaag. Donderdag middag hebben we alle moeders uitgenodigd op school. Voor elk kind heb ik een boekje gemaakt met de “werkjes” die ze gemaakt hebben en de resultaten van de testen die we hebben afgenomen. In Nederland had ik een soort toets gemaakt. Lichaamsdelen, kleuren, rekenen en taal. Cito-toets in het Swahili zeg maar. Ze zijn hier dol op testen, maar die waren veel te moeilijk. Vooral kleuren en lichaamsdelen gingen erg goed. Ook hier is het bijna kerst en samen met de kinderen maakten we van groenen stroken een kerstboom. Ook maakten we kerstkransen van papieren borden. De kinderen ontdekten dat het ook een leuk hoofddeksel kon zijn. Gisteren heb ik alvast afscheid genomen van Paul, de leraar van korongoni school en mijn steun en toeverlaat bij het shoppen en Swahili vertalen. Wanneer je hier als blanke, mazungu, dingen wil kopen verdubbelen ze vaak de prijs, maar samen met Paul betaal ik gewoon de local prijs. Gisteren in moshi town dronken we ergens koffie waar een echte kunstkerstboom stond, compleet met flikkerende lichtjes en kerstballen. Ik vroeg aan Paul of hij wist waar je die kon kopen en hij nam me mee naar een onmogelijk winkeltje. Daar heb ik dus een kerstboompje gekocht, gekleurde lichtjes, kerstballen en nog wat glitterspul. Alles bij elkaar betaalde ik 100.000 shilling, dat is zo’n 40 euro. Nu kunnen ze op het schooltje elk jaar een echte kerstboom neer zetten. Morgen ga ik hem neer zetten en samen met de kinderen versieren. Verder ben ik een soort taxichauffeur geworden. Ik heb voor een week een toyota wish, en rij dus weer zelf heen en weer. Wanneer ik weg ga van school gaat meestal ook de farm uit en van de week vroeg of een vrouw om een lifti. Ik de auto open doen en voordat ik het wist schoven er zo’n zeven vrouwen in de auto. Normaal gesproken gaan ze met de dala dala en waar normaal 11 mensen in kunnen zitten ze soms met zijn 34 opgepakt. Dus 7 in een toyota is nog relaxt. Nu ze dat eenmaal weten proberen ze elke keer mee te rijden. Ik ben altijd weer blij als ik ze heelhuids heb kunnen afzetten, want auto rijden hier blijft een groot avontuur. Iedereen gaat er vanuit dat ik nog wel een keer terug kom , maar ik weet het nog niet. De energie die het kost, de moeite met weer loslaten en het leven in een totaal andere wereld is niet makkelijk. Daar tegen over staat dat ik volop bezig kan zijn met mijn passie, het spelend leren met kinderen.
In Nederland sneeuwt het en roos stuurde mij foto’s van de sneeuw. Die heb ik hier laten zien en dat bracht heel wat te weeg. Ze denken dat je niet kan leven in zo’n land en willen niet dat ik daar naar toe ga als er nog sneeuw ligt. De tuinman hier vond dat ik mijn kinderen moest bellen en zeggen dat ik hier nog een paar weken bleef totdat de sneeuw weer weg was. Ze blijven vragen stellen over die sneeuw: kan je daar wel rijden met auto’s? Kan je daar wel in lopen? Ga je niet dood van de kou? Wat voor kleren moet je aan? Wanneer het hier 23 graden is vinden ze het al ijskoud en lopen al met warme mutsen en jassen aan. Zelfs op het schooltje vinden ze het dan te koud om buiten te spelen.
Morgen dus de start van mijn laatste week. Zo dubbel: Heerlijk om weer naar huis te gaan, moeilijk om afscheid te nemen.
Het meeste hier heb ik genoten en geniet ik van het werk op het schooltje. De kinderen en leidsters zijn met sprongen vooruit gegaan en ik weet zeker dat er veel zal blijven hangen. Het lokaal ziet er bijna uit als een “echt” speelwerklokaal en als het goed is komen morgen zelfs de bankjes. Afgelopen week weer hard gewerkt, de laatste puntjes op de i zetten. Maandag en dinsdag heb ik de leidsters opdracht gegeven om een les voor te bereiden. Morgen eerst Elisabeth en dinsdag S alome. Ik ben benieuwd, maar als ik zie wat ze nu al doen met de kinderen en wat een verschil met februari heb ik er alle vertrouwen in. Ik werk hard aan het maken van een soort lesboek, wat ze als een soort naslagwerk kunnen gebruiken. Ze kunnen geen Engels lezen, dus ik vertaal alles in het Swahili en dat kost bergen met tijd. Geen Ameg lodge dus vandaag. Donderdag middag hebben we alle moeders uitgenodigd op school. Voor elk kind heb ik een boekje gemaakt met de “werkjes” die ze gemaakt hebben en de resultaten van de testen die we hebben afgenomen. In Nederland had ik een soort toets gemaakt. Lichaamsdelen, kleuren, rekenen en taal. Cito-toets in het Swahili zeg maar. Ze zijn hier dol op testen, maar die waren veel te moeilijk. Vooral kleuren en lichaamsdelen gingen erg goed. Ook hier is het bijna kerst en samen met de kinderen maakten we van groenen stroken een kerstboom. Ook maakten we kerstkransen van papieren borden. De kinderen ontdekten dat het ook een leuk hoofddeksel kon zijn. Gisteren heb ik alvast afscheid genomen van Paul, de leraar van korongoni school en mijn steun en toeverlaat bij het shoppen en Swahili vertalen. Wanneer je hier als blanke, mazungu, dingen wil kopen verdubbelen ze vaak de prijs, maar samen met Paul betaal ik gewoon de local prijs. Gisteren in moshi town dronken we ergens koffie waar een echte kunstkerstboom stond, compleet met flikkerende lichtjes en kerstballen. Ik vroeg aan Paul of hij wist waar je die kon kopen en hij nam me mee naar een onmogelijk winkeltje. Daar heb ik dus een kerstboompje gekocht, gekleurde lichtjes, kerstballen en nog wat glitterspul. Alles bij elkaar betaalde ik 100.000 shilling, dat is zo’n 40 euro. Nu kunnen ze op het schooltje elk jaar een echte kerstboom neer zetten. Morgen ga ik hem neer zetten en samen met de kinderen versieren. Verder ben ik een soort taxichauffeur geworden. Ik heb voor een week een toyota wish, en rij dus weer zelf heen en weer. Wanneer ik weg ga van school gaat meestal ook de farm uit en van de week vroeg of een vrouw om een lifti. Ik de auto open doen en voordat ik het wist schoven er zo’n zeven vrouwen in de auto. Normaal gesproken gaan ze met de dala dala en waar normaal 11 mensen in kunnen zitten ze soms met zijn 34 opgepakt. Dus 7 in een toyota is nog relaxt. Nu ze dat eenmaal weten proberen ze elke keer mee te rijden. Ik ben altijd weer blij als ik ze heelhuids heb kunnen afzetten, want auto rijden hier blijft een groot avontuur. Iedereen gaat er vanuit dat ik nog wel een keer terug kom , maar ik weet het nog niet. De energie die het kost, de moeite met weer loslaten en het leven in een totaal andere wereld is niet makkelijk. Daar tegen over staat dat ik volop bezig kan zijn met mijn passie, het spelend leren met kinderen.
In Nederland sneeuwt het en roos stuurde mij foto’s van de sneeuw. Die heb ik hier laten zien en dat bracht heel wat te weeg. Ze denken dat je niet kan leven in zo’n land en willen niet dat ik daar naar toe ga als er nog sneeuw ligt. De tuinman hier vond dat ik mijn kinderen moest bellen en zeggen dat ik hier nog een paar weken bleef totdat de sneeuw weer weg was. Ze blijven vragen stellen over die sneeuw: kan je daar wel rijden met auto’s? Kan je daar wel in lopen? Ga je niet dood van de kou? Wat voor kleren moet je aan? Wanneer het hier 23 graden is vinden ze het al ijskoud en lopen al met warme mutsen en jassen aan. Zelfs op het schooltje vinden ze het dan te koud om buiten te spelen.
Morgen dus de start van mijn laatste week. Zo dubbel: Heerlijk om weer naar huis te gaan, moeilijk om afscheid te nemen.
-
10 December 2017 - 12:26
Patti:
Lieve Meta,
mooi verslag xx -
10 December 2017 - 13:01
Meta:
O ja, die 40 euro is hier bijna een maand salaris. -
11 December 2017 - 15:54
Vandaele Ingrid:
wat een mooi verhaal weer om te lezen
ik voel het bijna zelf als [ pijn ] om hun te verlaten
kan goed begrijpen dat het hartverscheurend is
het zijn ook zo een schatjes van kinderen
hoop voor jou dat het voor jou niet te veel word om terug te keren
vele groetjes en bedankt,
geweldig werk wat jij nu weer gedaan hebt[ dank je wel META ]
groetjes ingrid -
12 December 2017 - 15:07
Sonja En Dick:
lieve Meta,
gisteren weer hele dag gesneeuwd!nu alles weg,
wat een mooi verhaal! en leuke foto´s!
ze zullen je zeker gaan missen ,jij hebt hun veel geleerd en wat van onze cultuur bijgebracht!!!
het word voor jou een moeilijke week denk ik?afscheid nemen van hun,
ik wens je sterkte deze dagen en alvast een goede terug reis,
kijk ernaar uit tot je weer thuis bent!
vele groeten ook van Dick,
liefs Sonja
-
14 December 2017 - 10:11
Jan Van Duijvenboden:
Ik las net je laatste bericht. Fijn om te lezen dat je veel hebt kunnen betekenen voor met name de kinderen. Wij wensen je sterkte de komende week en een goede reis naar huis.
Groeten van Jan en Jose
