terug

Inmiddels weer veilig geland op Nederlandse bodem. Wennen aan de kou en de andere wereld. Genieten van mijn kinderen en het relaxte wc papier.
De laatste week in Moshi was nog even hard werken. de kerstboom neergezet en versierd, wat vonden de kinderen en de leidsters het geweldig, vooral de gekleurde lichtjes waren een groot succes. Gelijk maar een kerststal gemaakt, het kindje Jezus ligt in een sigaretten doosje beplakt met bananenblad en mijn Halloween T-shirt verknipt om het kindje te maken. Maandagmorgen deed Elisa haar les na het ochtendritueel. Ze had het heel goed voorbereid en als geheugensteuntje kleine briefjes meegenomen. Ik merkte wel dat ze wat zenuwachtig was, voor hen voelde het toch een beetje als een soort examen. Ze deed een tellesje met concrete materialen en liet duidelijk zien dat ze de methode van het leren tellen had opgepakt. Geen opdreunen meer van getallen maar duidelijk aantallen koppelen aan dingen. Salome gaf dinsdag een les over lichaamsdelen. Ook zij deed het heel goed. Ik ben zo trots op ze en heb ze overladen met complimenten. En, hoera, maandagmiddag werden eindelijk de bankjes gebracht. Nog even spannend of ik wel goed had gemeten, want ik had alleen maar een ikea-centimeter, maar het klopte! De auto’s en de treinbaan kunnen nu in de bankjes worden opgeborgen en we hebben een echte autohoek. De bankjes staan op wieltjes zodat ze makkelijk verplaatsbaar zijn en gelijk maar even een gymles met de bankjes laten zien. Groot plezier, echt genieten. Donderdag mijn laatste dag op school, samen met de kinderen taart gegeten en na de lunch kwamen alle moeders. In gebroken Swahili, doordrenkt met wat Engelse woorden heb ik wat materiaal laten zien en een kleine demonstratie gegeven. De kinderen hebben geweldig goed meegewerkt en bij het kleuren benoemen hadden ze alles goed. De moeders gaven telkens een groot applaus als ze het goede antwoord gaven. Als laatste deed ik de abc kaarten en zei tegen de moeders dat ze zulke knappe kinderen hadden, die al een beetje konden lezen. Door de plaatjes en de woorden aan elkaar te koppelen wisten ze precies welk woord er stond en ze deden weer alles goed. Als je bedenkt dat de meeste moeders niet kunnen lezen en schrijven, kan je je misschien voorstellen dat de moeders straalden van trots. Daarna de boekjes en de enveloppen met foto’s uitgedeeld en de bromfietsjes voor de kinderen. Toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen. Tot mijn verassing stonden de moeders op en haalden een grote doek te voor schijn, die zij daar allemal dragen als overdoek. Ik moest in het midden gaan staan en werd onder gejoel ingewikkeld als een echte Afrikaanse. Iedereen schudde me de hand en bedankte me. Ik was helemaal ontroerd door zoveel warmte. De kinderen gingen slapen, maar waren wel een beetje van slag. Ik heb ze allemaal nog eens even geknuffeld en toen was het tijd om Salome en Elisa gedag te zeggen en toch echt weg te gaan. Emotioneel liep ik weg van “mijn schooltje”. Wat is er veel veranderd, wat is de ruimte veranderd, wat zijn de leidsters veranderd en vooral, wat zijn de kinderen veranderd. Ik ben zo trots en zo dankbaar dat ik dit heb mogen doen. Werken met kinderen, samen spelen, samen ontdekken, leidsters enthousiast maken en inspireren is geen werk voor mij, maar een passie. Door deze passie te kunnen uitleven en vorm te kunnen geven aan een rijke leeromgeving in het schooltje heb ik een heerlijke tijd gehad in Moshi.
De omstandigheden zijn zwaarder, de mogelijkheden en de materialen zijn stukken minder dan in Nederland. Maar kinderen zijn en blijven kinderen, overal ter wereld en zij zijn het die alle kansen verdienen en ik ben blij en dankbaar dat ik misschien een kleine bijdrage heb kunnen leveren in hun opvoeding. Dank je wel lieve kinderen, dank je wel lieve leidsters, voor jullie vertrouwen en jullie bereidheid om te leren.
Dank je wel, mensen in Nederland, voor het lezen en reageren op mijn blog, voor jullie steun in reacties, e-mails en WhatsApps. Het was fijn om te weten dat jullie aan mij dachten en met mij meeleefden.
Dank je wel!!!!!