weer even een berichtje
Door: Meta
Blijf op de hoogte en volg Meta
28 Oktober 2017 | Tanzania, Moshi
Zo, ik geloof dat het weer tijd is voor een verslagje. De tijd vliegt voorbij, ik ben hier alweer bijna twee weken. Vergeleken bij mijn vorige bezoek heb ik het nu veel luxer. Ik heb een klein eigen huisje met een zit-slaapkamer, een keukentje (met koelkast) en een aparte wc en douche. Er komt redelijk wat water uit de kraan en ik kan mijn eigen koffie zetten. De auto die ik te leen had voor het weekend moest weer terug en nu heb ik een auto van 30 jaar oud met kuren. De opener voor de diesel was nergens te vinden. Nu bleek dat iemand anders hem had geleend en die heeft er een behoorlijk ongeluk meegehad, waardoor het hele dashboard in gruzelementen ligt. Er moest wel getankt worden en samen met mijn gastheren hebben we de auto binnenste buiten gekeerd, maar nergens het knopje voor de diesel. Uiteindelijk diegene die de auto hiervoor had geleend gebeld en die kwam en toverde ergens aan de zijkant verstopt het kabeltje tevoorschijn. Had hij daar verstopt omdat het anders tegen je been aanzit. Ik dus in die auto om te tanken, de heenweg ging goed, maar op de terugweg sloeg de motor af toen ik rechts af wilde slaan. Daar stond ik, midden op de drukke weg van het ziekenhuis naar Moshi town. Niemand kon er meer door want ik stond dwars op de weg. Gelukkig startte hij wel weer, maar ikkreeg hem met geen mogelijkheid in zijn 1, en toeteren al die busjes, brommers en auto’s. Pff, ik had het even spaans benauwd. Toen maar in zijn twee gezet en heel langzaam opgetrokken. Gelukkig ging hij rijden. Nu blijkt dat je dan eerst de koppeling twee keer moet indrukken en dan gaat hij weer in zijn 1. De rest van de week ben ik maar niet meer gaan rijden. Ook omdat ik hoorde dat de politie erg aan het controleren is, iemand kreeg een bekeuring omdat er geen water in zijn ruitensproeier zat. Tegen het eind van het jaar bekeuren ze extra, veel daarvan steken ze n eigen zak voor de kerstcadeautjes. Ik ben blij dat ik toch malariapillen slik, want mijn gastheer heeft dus malaria. Paul, de wiskundeleraar, met wie ik schoolspullen zou gaan kopen is nu nog 1 week in sadaani in bagamoyo. Jullie weten wel waar dat ligt!!!. Hij heeft daar een meeting en weet daar een adres waar hij goedkope goede schoolspullen kan kopen. Ik vertrouw hem maar, want hij zei dat hij de bonnen mee zou nemen. Als hij weer terug is gaan we de schoolspullen brengen en dan volgen de foto’s daarvan. Op mijn schooltje is het nog steeds hard werken, maar ik ben eigenlijk best tevreden. De structuur zit er aardig in. Het nieuwe materiaal wordt volop gebruikt. Wordt wel eerst door de juffen mee gespeeld en daarna mogen de kinderen. Elisa (de juf) is helemaal weg van de klei en zit uren te kleien. Ik moest er ook nog een foto van maken. Salome, (de andere juf) zat ondertussen de nieuwe boekjes te lezen en de kinderen haalden ondertussen alles overhoop. Dat werd dus even een preekje van “oma”meta. Van de week ook voor het eerst een morgenritueel proberen aan te leren. Er zijn plastic stoeltjes maar die worden nooit gebruikt. Die had ik dus in een kring gezet en we gingen namen opnoemen, kinderen tellen, hoeveel jongens, hoeveel meisjes etc. Kinderen vonden het geweldig. Ik begrijp wel waarom ze die stoeltjes nooit gebruiken, de kinderen kunnen niet met hun voeten bij de grond en de stoelen wiebelen. Nu ga ik proberen of ik ergens bankjes kan laten maken. Moet je wel een foto geven van hoe het moet worden met de goede afmetingen anders gaat het mis. Zo had een mevrouw hier aan haar huishoudelijke hulp een plaatje gegeven van een brood en gevraagd of ze dat kon maken. Het plaatje was 4 bij 5 cm. Wat denk je? Ze had een broodje gemaakt van 4 bij 5 cm. Ik heb de leidsters een schrift gegeven waarin ze alle ideeën die ik aandraag kunnen opschrijven. Wat in Nederland heel gewoon is om te doen in een klas is hier allemaal nieuw. Ik heb “getoverd” onder een doek. Wat is er weg? Een gymles gegeven, we hebben de lichaamsdelen geoefend, spiegels geplakt en een pop aangekleed door kleren er op te plakken. Ook “Pien”, hier in het bruin en Quini genoemd is in en uit elkaar gehaald. Ook leren we een nieuw engels liedje. Hello, hello, can you clap your hands. Wat ik vooral doe is praten met de juffen, een soort “mini”opleiding. Ze hebben best wel veel onthouden van de vorige keer, dus ik heb hoop dat ze dat nu weer doen. De kinderen zijn in iedergeval erg enthousiast en zuigen alles op. Een lang verhaal is het geworden en dan te bedenken dat ik nog veel meer zou kunnen vertellen.
-
28 Oktober 2017 - 16:30
Fenje:
Yeh ......je bent weer helemaal in je element.
Lachen zeg met die auto, in je eentje natuurlijk niet, maar met zn tweeen hadden we toch wel in een deuk gelegen.
Ik ga vanavond voor het eerst sinds tijden naar de film, goed hè?
Hier alles verder z’n gangetje voor jou gaat het snel, voor mij behoorlijk traag en nee
Ik ben nog niet toe aan een retourtje Moshi.
Geniet van je inzet daar, je doet iets zeer zinnigs, dat moet een zeer voldaan gevoel geven ondanks misschien vermoeidheid.
Lieverd, tot je volgende verslag.
Kus -
28 Oktober 2017 - 21:29
Ingrid Vandaele:
idd w eer een ervaring weer met de auto s daar ..haha META
maar heel leuk te mogen lezen dat je van grote waarde bent voor die kinderen
prachtig werk van jou
ik ben best trots dat ik jou mag kennen en volgen met wat jij allemaal durft..kunt ..en met je hart doet
s6 en hou je vooral gezond
groetjes ingrid -
29 Oktober 2017 - 14:01
Patti:
Weer een erg leuk informatief verslag!
Patti x -
29 Oktober 2017 - 21:31
Marije:
Hey meta, ik geniet me weer helemaal te pletter van je verhalen. Liefs.
-
29 Oktober 2017 - 21:44
Jan Jaccob:
Dag Meta,
Doe je ook aan schoolreisjes? En dan niet de jouwe maar die voor de kinderen? En geen vingers op laten steken hoor. Dat is zo 1990. Iedereen even de vraag laten verwerken .... denktijd ... en dan uit je beurtenbakje een naam trekken. Zo is het anno 2017. Houd vol! Je kan het. Ik heb het gelezen! En kan je niet beter fietsen? Of is de controle daarop ook heel streng?
Tot schrijfs.
Jan Jacob
