twijfel

Vandaag mijn “vrije ”dag, dus weer even tijd om te schrijven. Het weekend heb ik op gepaste wijze doorgebracht. Dit keer geen ameg lodge, maar hard aan het knutselen geweest. Vrijdag wordt hier bij de internationale school Halloween gevierd en dit schijnt een jaarlijks terugkerend groot spektakel te zijn. Dit jaar is het thema: psychiatrisch ziekenhuis en ik ben maar gelijk tot hoofdzuster gepromoveerd. Ik moet de kinderen bezig houden tot ze naar binnen mogen. Het zijn kinderen van de secondary school, dus tieners. Zien jullie het voor je? Ik en mijn “fantastische” Engels? Nou ja, ik laat het maar over me heenkomen zoals je eigenlijk met alles hier moet doen. Het schooltje blijft een bron van plezier. De kinderen zuigen alles op en zijn erg enthousiast. Maar soms slaat de twijfel toe. Ik probeer in korte tijd zoveel mogelijk aan te dragen waar de leidsters mee verder kunnen. Voor een groot deel pikken ze dit ook wel op, maar de cultuur en de opvoeding hier in Tanzania is zo verschillend van die in Nederland, dat ik me soms afvraag of ze er wel wat aan hebben. Het niveau van het onderwijs is hier erg slecht. Er wordt alleen gestampt en gestampt, alle eigen initiatief en creativiteit wordt er letterlijk uitgeslagen. Zelfs iemand die universiteit geeft gedaan kan nog niet goed rekenen. Zo moest hij 100.000 shilling hebben en kreeg in plaats van 1 briefje, 3 briefjes van 20.000 en 4 van 10.000. Hij dacht dat het verkeerd was, dit was toch geen 10.000? Nu probeer ik juist op het schooltje de kinderen zelf te laten nadenken en verbanden te laten leggen. Tellen en de juiste hoeveelheid er bij vinden kunnen ze nu wel. Er wordt niet meer gestampt en de kinderen mogen vrij spelen. Maar wanneer ze straks naar de primary school gaan wordt alles er weer ingestampt en moeten ze alleen luisteren en nazeggen. Een van de grootste problemen hier is dat bijna niemand in staat is om problemen op te lossen, niet omdat de mensen hier dommer zijn, maar het wordt ze gewoon nooit geleerd. Het geld dat gedoneerd wordt , wordt vaak besteed aan westerse goederen, want die geven een status van “rijkdom”. Maar hoe die te gebruiken en wanneer ze kapot gaan te repareren dat weet niemand. Zo staan er in overheidsgebouwen hele dure mooie copierapparaten, geschonken door een groot bedrijf uit het westen Maar die hebben wel onderhoud nodig en de meeste staan nu ongebruikt te verstoffen. Ik begrijp niet dat er niet beter over nagedacht wordt. De mensen hebben hier geen spullen nodig, maar kennis en goed onderwijs. Ik hoorde ook dat iedereen, mannen en vrouwen, drie maanden in dienst moet. Ze mogen niet naar de universiteit voordat ze die dienstplicht vervuld hebben. Dus de kinderen die al zover zijn gekomen dat ze de secondary school hebben afgerond, worden nog eens een extra drempel opgelegd. Het beetje eigen initiatief wordt er in die drie maanden wel uitgeslagen. De regering schijnt hiermee duidelijk te willen maken dat zij de baas zijn en die drie maanden zijn om discipline te leren. Alsof ze dat nog niet genoeg geleerd hebben. Kortom, ik twijfel of mijn kleine mini bijdrage wel enige zode aan de dijk zet. Maar, wanneer er dan een nieuw kindje op school komt, die voor het eerst speelgoed ziet en dan zo hartelijk moet lachen als de blokjes omvallen, denk ik, kijk “daar doe ik het voor”. Ik probeer het filmpje van hem up te loaden. De elektriciteit was trouwens weer 24 uur uit en op laden gaat traag dus ik weet niet of het lukt. Ook de stralende gezichten van de andere kinderen maken het de moeite waard om door te gaan. Juf Elisabeth maakt nog steeds de mooiste “klei creaties”. Het is weer lekker warm de laatste dagen, boven de 30 graden, dus ik zweet weer heel wat af. Deze week werk ik over kleuren en vormen. De meeste mensen hier kennen alleen de kleuren, zwart wit en rood. Fietsen hier is onmogelijk omdat de meeste wegen van zand zijn en vol met stenen liggen. Je hebt steeds een lekke band. Ik ben even autoloos, maar volgende week kan ik weer over een auto beschikken. Zijn niet voor niets allemaal 4wheel drives auto’s hier. Ik vind jullie reacties en meeleven erg fijn, een beetje Nederland in dit warme Tanzania.