Vakantie?

Ik waarschuw maar vast, dit wordt een raar verslag. Zoals jullie gelezen hebben ben ik dus afgelopen zaterdag naar Zanzibar vertrokken en heb tot woensdag in evergreen bungalows in bwejuu gezeten. Ik heb kennis gemaakt met Alawi, de taxichauffeur en manusje van alles. Paul, de barman en ober en de kokkin, die elke avond in een piepklein keukentje de maaltijd bereid. Verder nog Anisha, de schoonmaakster en masseuse. Het grootste gedeelte van de dag hebben ze niets te doen en liggen ze te slapen. Anisha vertelde dat ze 5 kinderen heeft, die alle vijf niet naar school gaan omdat de school te ver weg is. Soms, als er weinig gasten zijn, heeft ze alleen geld genoeg om rijst of ukali te maken zonder iets er bij. Ze hoopten allemaal op de kerst, want dan is het hoogseizoen.
De stranden zijn inderdaad prachtig en de zee is ook blauw. Maar verder… Zanzibar wordt als een paradijselijke reisbestemming beschreven vanwege de witte stranden en de mooie blauwe zee. De meeste resorts liggen aan de oostkust van het eiland. Veel luxe resorts, vlak naast elkaar. Maar achter die façade van luxe is de armoede nog groter dan in Tanzania. De meeste toeristen komen hun resorts niet af, hoogstens voor een snorkeltochtje. Ook zijn de resorts meestal in handen van westerlingen. Er zitten veel Italianen. Mijn parkje was relatief klein, maar 8 kamers en wel in handen van een familie uit Zanzibar. Bij laag tij kan je niet in zee zwemmen, tenzij je twee kilometer wil lopen. Vandaar dat de meeste hotels ook een zwembad hebben. Ik ben een klein stukje met Alawi over het eiland gaan rijden, achter de kuststrook omdat ik wat meer van het eiland wilde zien. Het rook er gigantisch naar weed en alawi vertelde me dat er heel veel weed werd gerookt en dat de meeste mensen zich vervelen omdat ze niets te doen hebben. Na een paar kilometer wilde ik terug naar het strand. Ik kon er niet meer tegen, al die armoede en lamlendigheid. Gammele huisjes, alles vies en bedelende kinderen. Ik heb bijna letterlijk mijn kop in het zand gestoken, ik wil het niet meer zien. Na vier dagen strand had ik het wel weer gezien en besloot naar stone town te gaan voor de laatste twee nachten. Vanwege de hitte, het zand, dat overal aan mij plakte en een enorme behoefte aan luxe besloot ik om in een luxe hotel te gaan verblijven. Mizingani seafront hotel. Airco, zwembad, bad, koffie en thee faciliteiten en balkon.
Dat was dus een drama voor mij, Ik voelde me vreselijk, na elke voetstap werd de vloer gedweild, na elke hap vroeg de ober of het smaakte en van de airco kreeg ik hoofdpijn. Ook het wandelen door Stone Town was geen succes. Veel toeristen, veel verkopers en mannen die mijn telefoonnummer vroegen. Ik voelde me erg eenzaam en niet op mijn gemak. Zo erg zelfs dat ik naar de kinderen appte: “Ik wil naar huis”. Gelukkig vloog ik vrijdagmorgen vroeg alweer terug naar Moshi. Het vliegen was eigenlijk nog het leukste van het hele uitje. Ik kon Baraka, de taxichauffeur in Moshi, wel om zijn hals vliegen toen ik hem zag staan. Ik ben zo blij weer terug te zijn in mijn eigen kleine huisje in Moshi en lekker maandag weer naar school. Ik ben hier duidelijk met een missie en niet om vakantie te houden. Als ik op vakantie wil, ga ik liever ergens anders heen. Vandaag de hele dag gewerkt aan voorbereiding van lessen voor volgende week en opdrachten gemaakt voor de leidsters. Mijn rug is nog steeds niet helemaal over, maar het gaat wel beter. In Holland vriest het bijna hoorde ik, hier begint bijna de zomer en is het de hele week boven de 30 graden. Heet dus! Ik denk dat ik over twee weken de kou zal omarmen.