Hygiëne en zo
Blijf op de hoogte en volg Meta
12 November 2017 | Tanzania, Moshi
Het blijft een bijzondere ervaring om hier te zijn. De culturele verschillen zijn groot en steeds weer besef ik hoe goed we het in Nederland hebben. Misschien zelfs wel te goed. Als ik kijk naar het onderwijs, hier en in Nederland kunnen de verschillen niet groter zijn. Afgelopen maandag toen ik op school kwam zaten de kinderen opgesloten in de slaapkamer. De leidsters waren aan het schoonmaken. De vloeren zijn hier van beton en daarna geverfd, zoals in Nederland garage vloeren. Een keer per week worden er een paar emmers water overheen gegooid met wat sop, dat er vervolgens weer uit wordt geveegd. Meestal doen de leidsters dit op vrijdagmiddag als de kinderen slapen. Maar blijkbaar was dit vrijdag niet gedaan en moest het nu op maandagmorgen. Stel je voor, 20 kinderen opgesloten in een ruimte van 3 bij 5, zonder enig materiaal. Ik besloot er in eerste instantie even niets van te zeggen en ben voor het raam van de slaapkamer gaan staan, zodat ik de kinderen kon zien. Die begonnen gelijk te gillen: “Mwalimu Meta, teacher Meta”. Ik heb geprobeerd ze een beetje te entertainen. Toen ik later met de leidsters over het schoonmaken sprak begrepen ze er niets van. Hygiëne is toch heel belangrijk? Natuurlijk, maar niet als 20 kinderen een half uur moeten wachten. Over hygiëne gesproken.. de kinderen plassen hier gewoon buiten om het schooltje heen. Nu zijn er een paar grote jongens die ontdekt hebben dat ze met een boogje ver kunnen plassen. Ze maken er een soort wedstrijdje van. De kleinere kinderen vinden dat reuze interessant en houden hun hand in de urine straal. Vervolgens gaan ze weer naar binnen en pakken ze speelgoed of stoppen hun hand in hun mond. Het speelgoed wordt nooit schoongemaakt en ziet er niet uit van de viezigheid. Dus hield oma Meta weer een “preekje” over schoonmaken enzo. Als voorbeeld nam ik een lego duplo blokje, dat werkelijk niet om aan te zien is, vieze aangekoekte randen om de nopjes en te vies om vast te pakken. Gewoon in een emmer met sop stoppen is niet genoeg. Dus mijn tandenborstel opgeofferd, tandenstokers mee en de duplo schoongemaakt de volgende dag. Opeens kwamen de kleuren weer tevoorschijn. Over kleuren gesproken.. al twee weken werk ik nu met kleuren en vormen. Ik begon bijna te denken dat de kinderen collectief kleurenblind waren, want het lukte gewoon niet om twee blokjes van dezelfde kleur bij elkaar te zoeken. Ik heb echt alle bekende technieken uit de kast gehaald om ze te laten sorteren op kleur. Het leek net of ze het niet zagen. Een kleur tegelijk, de basiskleuren, op alle mogelijke manieren en de aanhouder wint. Opeens viel het kwartje.
Sorteren biedt zoveel mogelijkheden om te “leren” en te spelen en nu ze dat door hebben maak ik er volop gebruik van. Sorry als dit een beetje teveel een onderwijsverslag wordt, maar daarvoor ben ik tenslotte hier en ik zie zulke onverwachte dingen gebeuren, dat moet ik even kwijt. Ik had ook een stapeltoren meegenomen, zo’n toren die de kinderen in Nederland al maken als ze 1,5 zijn. Tijdens tik tak geïntroduceerd. Tot nu toe is het nog geen kind gelukt om hem te maken. Ik laat ze er gewoon maar mee spelen en kijk wat er gebeurd. In de “poppenhoek” die ik heb gemaakt staat een houten fornuisje, vorige keer in de schuur gevonden. Ik had al een paar keer voorgedaan hoe ze er op konden koken, maar zonder resultaat. Toen ik er over na zat te denken begreep ik het opeens. De kinderen kennen helemaal geen fornuis. Gekookt wordt er op de grond met stenen waar de pan opstaat en een houtvuurtje. Dus de volgende dag stenen gezocht, takjes en houtsnippers en in een omgekeerd la een “vuurtje” gemaakt en hopla, er werd onmiddellijk begonnen met koken. “Aansluiten bij de belevingswereld van het kind” heet dat. Alleen om die leefwereld te kunnen begrijpen moet ik leren “omdenken”. Verdiepen in hun cultuur en daarop aansluiten. Gelukkig gaat me dat steeds beter af. Verder heb ik weer twee weken een auto, omdat René naar Nederland is. René is eigenaar van Oasis young plants, waar het schooltje vlak bij is. Ik reed altijd met hem mee en onderweg haalden we nog 3 personeelsleden op. Nu rij ik zelf naar het schooltje en moet dus onderweg ergens drie mensen oppikken. De rit naar het schooltje is ongeveer 20 minuten. Spannend, maar het is me gelukt. Ik heb het nu al een paar keer gedaan en weet nu beter waar ik onderweg moet stoppen. “Meta op safari” Verder had ik nog een leuke ontmoeting in Moshi town. Ik was toe aan een goed kop koffie en daarvoor moet je bij het union cafe zijn. Inmiddels spreek ik een heel klein beetje Swahili en als blanke wordt je vaak aangesproken. De union is de plek waar de blanken, musuku, bij elkaar komen. Ik liep er naar toe en werd aangesproken door een man toen ik hem groette in het swahili. Hij vroeg wat ik ging doen en ik vertelde hem dat ik koffie ging drinken in de union. Hij vroeg waarom ik geen koffie ging drinken met de locals, want dan zou ik sneller en beter Swahili leren. Nou had ik geen idee waar de locals koffie drinken, want ik zie weinig andere tentjes. Maar nu weet ik het dus wel. Ik liep een klein stukje met hem mee en wat blijkt? Koffie drinken in Moshi gebeurd net zo als op de markt in Den Haag. Er staan overal verscholen karretjes waarop koffie wordt gezet dat vervolgens in een thermoskan wordt gedaan en waarmee wordt rondgegaan. Speciaal voor mij werd een bankje aangerukt en daar zat ik, midden tussen de “kraampjes” Ik kon kiezen of ik koffie wilde in een blauw plastic kopje of een aardenwerk kopje met gebarsten en gebroken randen. Ik koos maar voor het blauwe plastic. Naast mij zat een vrouw met een baby van 11 maanden en binnen de kortste keren werd die op mijn schoot gezet. Allemaal wilden ze me swahili leren en er kwam iemand bij die zei dat hij me in februari had gesproken en dat ik toen had gezegd dat ik in oktober terug kwam. Ik werd volledig opgenomen in het local gebeuren en heb er zeker een uur gezeten. Na drie koppen koffie en 40 cent armer ben ik weer verder gegaan. Voordat dit een boekwerk wordt en ik jullie ga vervelen hou ik maar eens op. Alle support, commentaar en/of ideeën blijven welkom. Liefs voor jullie allemaal.
Sorteren biedt zoveel mogelijkheden om te “leren” en te spelen en nu ze dat door hebben maak ik er volop gebruik van. Sorry als dit een beetje teveel een onderwijsverslag wordt, maar daarvoor ben ik tenslotte hier en ik zie zulke onverwachte dingen gebeuren, dat moet ik even kwijt. Ik had ook een stapeltoren meegenomen, zo’n toren die de kinderen in Nederland al maken als ze 1,5 zijn. Tijdens tik tak geïntroduceerd. Tot nu toe is het nog geen kind gelukt om hem te maken. Ik laat ze er gewoon maar mee spelen en kijk wat er gebeurd. In de “poppenhoek” die ik heb gemaakt staat een houten fornuisje, vorige keer in de schuur gevonden. Ik had al een paar keer voorgedaan hoe ze er op konden koken, maar zonder resultaat. Toen ik er over na zat te denken begreep ik het opeens. De kinderen kennen helemaal geen fornuis. Gekookt wordt er op de grond met stenen waar de pan opstaat en een houtvuurtje. Dus de volgende dag stenen gezocht, takjes en houtsnippers en in een omgekeerd la een “vuurtje” gemaakt en hopla, er werd onmiddellijk begonnen met koken. “Aansluiten bij de belevingswereld van het kind” heet dat. Alleen om die leefwereld te kunnen begrijpen moet ik leren “omdenken”. Verdiepen in hun cultuur en daarop aansluiten. Gelukkig gaat me dat steeds beter af. Verder heb ik weer twee weken een auto, omdat René naar Nederland is. René is eigenaar van Oasis young plants, waar het schooltje vlak bij is. Ik reed altijd met hem mee en onderweg haalden we nog 3 personeelsleden op. Nu rij ik zelf naar het schooltje en moet dus onderweg ergens drie mensen oppikken. De rit naar het schooltje is ongeveer 20 minuten. Spannend, maar het is me gelukt. Ik heb het nu al een paar keer gedaan en weet nu beter waar ik onderweg moet stoppen. “Meta op safari” Verder had ik nog een leuke ontmoeting in Moshi town. Ik was toe aan een goed kop koffie en daarvoor moet je bij het union cafe zijn. Inmiddels spreek ik een heel klein beetje Swahili en als blanke wordt je vaak aangesproken. De union is de plek waar de blanken, musuku, bij elkaar komen. Ik liep er naar toe en werd aangesproken door een man toen ik hem groette in het swahili. Hij vroeg wat ik ging doen en ik vertelde hem dat ik koffie ging drinken in de union. Hij vroeg waarom ik geen koffie ging drinken met de locals, want dan zou ik sneller en beter Swahili leren. Nou had ik geen idee waar de locals koffie drinken, want ik zie weinig andere tentjes. Maar nu weet ik het dus wel. Ik liep een klein stukje met hem mee en wat blijkt? Koffie drinken in Moshi gebeurd net zo als op de markt in Den Haag. Er staan overal verscholen karretjes waarop koffie wordt gezet dat vervolgens in een thermoskan wordt gedaan en waarmee wordt rondgegaan. Speciaal voor mij werd een bankje aangerukt en daar zat ik, midden tussen de “kraampjes” Ik kon kiezen of ik koffie wilde in een blauw plastic kopje of een aardenwerk kopje met gebarsten en gebroken randen. Ik koos maar voor het blauwe plastic. Naast mij zat een vrouw met een baby van 11 maanden en binnen de kortste keren werd die op mijn schoot gezet. Allemaal wilden ze me swahili leren en er kwam iemand bij die zei dat hij me in februari had gesproken en dat ik toen had gezegd dat ik in oktober terug kwam. Ik werd volledig opgenomen in het local gebeuren en heb er zeker een uur gezeten. Na drie koppen koffie en 40 cent armer ben ik weer verder gegaan. Voordat dit een boekwerk wordt en ik jullie ga vervelen hou ik maar eens op. Alle support, commentaar en/of ideeën blijven welkom. Liefs voor jullie allemaal.
-
12 November 2017 - 09:47
Meta Van Duijvenboden:
Heb Net ontdekt dat je boven het kaartje op de hoofdletter A kan klikken en dan worden de letters groter:) -
12 November 2017 - 10:07
Ingrid Vandaele:
weer een leuk verhaal om te mogen lezen ,
het lijkt wel of ik er zelf ben haha
sterkte met je cultuur verschillen, maar zo te lezen lukt jou dat goed
groetjes ingrid
ps. bedankt voor de tip [ op de a toets drukken ]
dacht al..ik moet naar hans anders haha -
12 November 2017 - 11:27
Fardiyah:
Hoi Meta, wat weer een kostelijk verhaal van herkenning voor mij, zowel als ondrrwijsbeest als ook wereldreizigster! Heerlijk dat je nu ook daar een auto hebt. Wat een verschil met vorig jaar, achterop een taxibrommer....
En nu lekker oo de markt koffie drinken en Swahili leren. Hoezo laatste keer? Ik zie jou daar steeds weer terugkomen, nu je zo geintegreerd raakt. Prima toch?
Veel plezier -
12 November 2017 - 13:33
Patti:
Wat een interessant en leuk verslag weer! xx -
13 November 2017 - 16:52
Sonja:
Hoi Meta,
het is hier koud en veel wind!gisteren hagelbuien!
Theo heeft je tuin [bladeren] opgeruimd ,ligt er weer netjes bij,
over 2weken 1november gaat het betaald parkeren in [vissershavenstraat,kompasstraat statenlaan ],
mooi verhaal weer Meta ,leuk om tezien dat ze toch proberen ermee te spelen en knutselen!
jij bent al helemaal opgenomen door de lokals daar hé!
je probeert hun taal te spreken en gewoontes overtenemen,goed van je!
Meta veel plezier en sterkte met alles wat je doet en neem ook wat vrije tijd voor jezelf?
vele groeten uit Scheveningen,
Sonja en Dickxxxx
-
13 November 2017 - 18:54
Daphne:
Ik kijk al uit naar je boek -
15 November 2017 - 12:49
Pauline:
hoi Meta Je gaat nu langzaam in groeien, geniet met volle teugen. hier in waterlandje gaan de kindjes zich weer verkleden, zaterdag komt sintje aan. morgen nog oudergesprekjes. dan op naar December. kan niet geloven dat je al 2maanden alweer bijna weg bent. De tijd vliegt voor mij. dikke knuffel Pauline
-
15 November 2017 - 19:59
Jittie:
Dat van die hoofdletter A las ik dus NADAT ik het verhaal had gelezen............
Snel maar weer een verslag dus, want nu weet ik dat.
En je verveelt niet hoor, integendeel. Zou ik het niet uit kunnen printen om aan Ewald Vervaet uit onze woongroep te geven? Hij zou het ook heel interessant vinden.
Liefs
Jittie
