armoede
Blijf op de hoogte en volg Meta
18 November 2017 | Tanzania, Moshi
Tanzania is 22 keer groter dan Nederland en verdeeld in 26 regio’s en 129 districten. Er zijn meer dan 120 verschillende stammen.
Het land grenst aan Congo-Kinshasa, Rwanda en Burundi in het westen; Oeganda en Kenia in het noorden; en Mozambique, Malawi en Zambia in het zuiden Het totale oppervlakte van Tanzania is 945.087 km² en hiermee is het ongeveer 22,5 keer zo groot als Nederland ofwel even groot als Frankrijk, Duitsland en België samen. Hiermee is het ook het grootste land in Oost-Afrika.
Zo, even om jullie kennis bij te spijkeren. (smile)
Ik heb een erg heftige week achter de rug. Het is moeilijk om schrijvend alle emoties te delen. Woorden kan je overbrengen, maar niet de warmte, de geuren en de geluiden en die maken ook wezenlijk onderdeel uit van het hier zijn. Maandag gewoon naar mijn “eigen” schooltje. Ben bezig met een campagne om het letters schrijven en leren (opdreunen) er uit te krijgen. De leeftijd van de kinderen ligt tussen de 2 en 7 jaar. Een combinatie van peuter, kleuter en groep 3. Dat maakt het er niet makkelijker op, de verschillen op die leeftijd zijn groot. Maar.. het gaat nog steeds redelijk goed. Ik voel me wel af en toe een soort dominee met mijn preken. Dinsdag ben ik met Paul op stap geweest om schoolspullen weg te brengen. De eerste stop was in een van de achterbuurten van Moshi. Aan de rand van de stad. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel armoede gezien. Midden in een wijk, met in elkaar gefabriceerde huisjes was een soort van pleintje, waarin een van de huisjes het schooltje is gevestigd. De kinderen die hier komen zijn bijna allemaal (aids)weeskinderen , verstoten(albino) kinderen of straatkinderen. Ze worden verzorgd door de “mama’s”, oudere vrouwen die geen eigen gezin en/of familie meer hebben. In totaal schijnen er 52 kinderen te “wonen”, maar die waren er niet allemaal. De oudere kinderen zwerven overdag meestal op straat. Het schooltje bestaat uit twee kamers. In de ene kamer staan een paar banken. De andere kamer is totaal leeg. Er zijn twee vrouwen die les geven. Er heerst een enorme stank van urine gecombineerd met een doordringende brandgeur van het koken op houtvuurtjes. Van het geld uit Nederland hebben we een gastank met een kookbrander gekocht, zodat ze nu makkelijker kunnen koken. Ik had, naast pennen en schriften die we gingen uitdelen, verder niets bij me, behalve mijn tablet. Gelukkig staan daar kinderliedjes in het Swahili op en daar heb ik de kinderen een tijdje mee vermaakt. Ook heb ik ze een poppetje laten tekenen op de eerste bladzijde van hun schrift. De les mama’s dachten dat ik zou blijven en nu elke dag zou komen les geven. In eerste instantie was dat ook de bedoeling, ik zou dit schooltje combineren met de andere school. Maar ik ga dit niet doen. Ik kan het gewoon niet aan om weer helemaal in mijn eentje overnieuw te beginnen. Weer zorgen dat er spullen komen, weer mensen inschakelijken die ik niet versta om met handen en voeten uit te leggen wat ik wil. Het is me gewoon teveel. Ik kreeg wel de neiging om gelijk een bus schoolbord verf te kopen en het afgebladderde schoolbord over te schilderen. De kinderen schrijven op de banken of op de vloer. Wanneer er geen krijtjes zijn stoppen ze hun vinger in hun mond om hem nat te maken en schrijven zo op de vloer. Sommige kinderen moesten laten zien hoe goed ze al letters konden schrijven. (waarschijnlijk met de stok er ingeslagen). Door dit soort situaties zijn er in dit gebied (en waarschijnlijk in heel Afrika) veel liefdadigheid instellingen. (Not Goverment Organisatie’s) Westerse mensen die een organisatie oprichten en door sponsoring en donaties geld ophalen om een schooltje te bouwen en te exploiteren. Op lokaal niveau helpt dit de kinderen wel, betere huisvesting, betere leermiddelen. Maar tevens kleven er veel nadelen aan zo’n NGO. Wanneer de geldstroom ophoudt als niemand de kar meer trekt, sterft het schooltje een zachte dood. Verder stimuleert de regering de oprichting van NGO’s en geven makkelijk vergunningen af. Lekker makkelijk, want zo hoeven ze zelf niet te investeren in onderwijs, want dat doen anderen wel. Afgelopen weken is mij een paar keer gevraagd waarom ik zelf geen schooltje ging starten hier. Behalve dat ik er te oud voor ben en hier niet zou willen wonen, veranderd er niets op de lange termijn. De regering moet investeren in onderwijs en op lokaal niveau moeten de huidige scholen verbeterd worden door leerkrachten beter op te leiden. Daar zou de prioriteit moeten liggen, ook van de goedwillende, goedbedoelde geldgevers uit het westen. Sorry, al schrijvend realiseer ik me dat ik weer eens “arrogant” bezig ben. Als of ik het allemaal zo goed weet!!. Ik weet het ook niet, beschrijf slechts mijn ideeën en gevoelens maar misschien zit ik er wel helemaal naast.
De rest van de dag en van de week was minstens even heftig. Ik heb veel gezien en veel om over na te denken .Maar dit is een blog en geen boek!!
Mijn energie en plezier haal ik uit de kinderen en juffen van mijn schooltje. Het is geweldig om te zien hoe het daar is veranderd. Toen ik hier voor de eerste keer kwam was er ook bijna helemaal niets en zaten de kinderen bijna de hele dag stil op de grond. Nou, dat is nu wel anders! Soms word ik helemaal dol van ze. (big smile).
Helaas heb ik sinds gisteren enorme pijn in mijn rug, kan bijna niet zitten en lopen. Gelukkig is het nu zaterdag en kan ik plat op mijn bed liggen om de pijn te laten zakken. Hoop dat het snel over is, want ik wil maandag weer naar school.
Verlang soms wel naar de Hollande kou, sinterklaas en natuurlijk al mijn dierbaren in Holland. Dikke knuffel voor iedereen.
Het land grenst aan Congo-Kinshasa, Rwanda en Burundi in het westen; Oeganda en Kenia in het noorden; en Mozambique, Malawi en Zambia in het zuiden Het totale oppervlakte van Tanzania is 945.087 km² en hiermee is het ongeveer 22,5 keer zo groot als Nederland ofwel even groot als Frankrijk, Duitsland en België samen. Hiermee is het ook het grootste land in Oost-Afrika.
Zo, even om jullie kennis bij te spijkeren. (smile)
Ik heb een erg heftige week achter de rug. Het is moeilijk om schrijvend alle emoties te delen. Woorden kan je overbrengen, maar niet de warmte, de geuren en de geluiden en die maken ook wezenlijk onderdeel uit van het hier zijn. Maandag gewoon naar mijn “eigen” schooltje. Ben bezig met een campagne om het letters schrijven en leren (opdreunen) er uit te krijgen. De leeftijd van de kinderen ligt tussen de 2 en 7 jaar. Een combinatie van peuter, kleuter en groep 3. Dat maakt het er niet makkelijker op, de verschillen op die leeftijd zijn groot. Maar.. het gaat nog steeds redelijk goed. Ik voel me wel af en toe een soort dominee met mijn preken. Dinsdag ben ik met Paul op stap geweest om schoolspullen weg te brengen. De eerste stop was in een van de achterbuurten van Moshi. Aan de rand van de stad. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel armoede gezien. Midden in een wijk, met in elkaar gefabriceerde huisjes was een soort van pleintje, waarin een van de huisjes het schooltje is gevestigd. De kinderen die hier komen zijn bijna allemaal (aids)weeskinderen , verstoten(albino) kinderen of straatkinderen. Ze worden verzorgd door de “mama’s”, oudere vrouwen die geen eigen gezin en/of familie meer hebben. In totaal schijnen er 52 kinderen te “wonen”, maar die waren er niet allemaal. De oudere kinderen zwerven overdag meestal op straat. Het schooltje bestaat uit twee kamers. In de ene kamer staan een paar banken. De andere kamer is totaal leeg. Er zijn twee vrouwen die les geven. Er heerst een enorme stank van urine gecombineerd met een doordringende brandgeur van het koken op houtvuurtjes. Van het geld uit Nederland hebben we een gastank met een kookbrander gekocht, zodat ze nu makkelijker kunnen koken. Ik had, naast pennen en schriften die we gingen uitdelen, verder niets bij me, behalve mijn tablet. Gelukkig staan daar kinderliedjes in het Swahili op en daar heb ik de kinderen een tijdje mee vermaakt. Ook heb ik ze een poppetje laten tekenen op de eerste bladzijde van hun schrift. De les mama’s dachten dat ik zou blijven en nu elke dag zou komen les geven. In eerste instantie was dat ook de bedoeling, ik zou dit schooltje combineren met de andere school. Maar ik ga dit niet doen. Ik kan het gewoon niet aan om weer helemaal in mijn eentje overnieuw te beginnen. Weer zorgen dat er spullen komen, weer mensen inschakelijken die ik niet versta om met handen en voeten uit te leggen wat ik wil. Het is me gewoon teveel. Ik kreeg wel de neiging om gelijk een bus schoolbord verf te kopen en het afgebladderde schoolbord over te schilderen. De kinderen schrijven op de banken of op de vloer. Wanneer er geen krijtjes zijn stoppen ze hun vinger in hun mond om hem nat te maken en schrijven zo op de vloer. Sommige kinderen moesten laten zien hoe goed ze al letters konden schrijven. (waarschijnlijk met de stok er ingeslagen). Door dit soort situaties zijn er in dit gebied (en waarschijnlijk in heel Afrika) veel liefdadigheid instellingen. (Not Goverment Organisatie’s) Westerse mensen die een organisatie oprichten en door sponsoring en donaties geld ophalen om een schooltje te bouwen en te exploiteren. Op lokaal niveau helpt dit de kinderen wel, betere huisvesting, betere leermiddelen. Maar tevens kleven er veel nadelen aan zo’n NGO. Wanneer de geldstroom ophoudt als niemand de kar meer trekt, sterft het schooltje een zachte dood. Verder stimuleert de regering de oprichting van NGO’s en geven makkelijk vergunningen af. Lekker makkelijk, want zo hoeven ze zelf niet te investeren in onderwijs, want dat doen anderen wel. Afgelopen weken is mij een paar keer gevraagd waarom ik zelf geen schooltje ging starten hier. Behalve dat ik er te oud voor ben en hier niet zou willen wonen, veranderd er niets op de lange termijn. De regering moet investeren in onderwijs en op lokaal niveau moeten de huidige scholen verbeterd worden door leerkrachten beter op te leiden. Daar zou de prioriteit moeten liggen, ook van de goedwillende, goedbedoelde geldgevers uit het westen. Sorry, al schrijvend realiseer ik me dat ik weer eens “arrogant” bezig ben. Als of ik het allemaal zo goed weet!!. Ik weet het ook niet, beschrijf slechts mijn ideeën en gevoelens maar misschien zit ik er wel helemaal naast.
De rest van de dag en van de week was minstens even heftig. Ik heb veel gezien en veel om over na te denken .Maar dit is een blog en geen boek!!
Mijn energie en plezier haal ik uit de kinderen en juffen van mijn schooltje. Het is geweldig om te zien hoe het daar is veranderd. Toen ik hier voor de eerste keer kwam was er ook bijna helemaal niets en zaten de kinderen bijna de hele dag stil op de grond. Nou, dat is nu wel anders! Soms word ik helemaal dol van ze. (big smile).
Helaas heb ik sinds gisteren enorme pijn in mijn rug, kan bijna niet zitten en lopen. Gelukkig is het nu zaterdag en kan ik plat op mijn bed liggen om de pijn te laten zakken. Hoop dat het snel over is, want ik wil maandag weer naar school.
Verlang soms wel naar de Hollande kou, sinterklaas en natuurlijk al mijn dierbaren in Holland. Dikke knuffel voor iedereen.
-
18 November 2017 - 10:28
Ingrid :
hoi META,
sterkte daar met al jou emotie s.
ook beterschap met jou rug , verzorg je goed zodat je gezond weer thuis kunt komen
groetjes ingrid
-
18 November 2017 - 14:28
Fardiyah:
Lieve Meta,
Wat een mmoie blog weer! Twijfel niet asn jouw eigen, goede, deskundig, betrokken oordeelsvermogen. Je ziet het goed en de sze situatie in Afrika is zo oud als Mthudalem.... Maar omdat de regeringen passief (en corrupt) blijven, gaan NGO's dan toch maar. Weer lokasl brandjes blussen. Iets is beter dan niets! Een aantal kids zulken dasrdoir verder komen. Dasr doe jij het toch ook voir? Dus ik wil je een groot hart onder de riem steken❤ Wat ben jih fijn bezig. Ook waar je je eigen gremzen kent/voelt -
18 November 2017 - 14:46
Eilma:
Mooi verhaal Meta zo maak je heel veel mee let goed op je eigen gezondheid -
19 November 2017 - 10:09
Jittie:
Indrukwekkend!
En ik kan je ideeën en gevoelens over het onderwijs daar heel goed volgen!
Liefs Jittie -
19 November 2017 - 19:27
Sonja:
Hoi Meta,
Hoe gaat het met je rug?ik hoop voor jou beter!
Wat een verhaal weer,
corruptie zal daar wel altijd blijven,maar jij Meta kan hier niets aan veranderen!
maar als je de foto´s ziet blije gezichten en daar doe je het voor!!!!
ze steken er wel iets vanop en dat blijt hangen!
het is hier koud en veel wind!
gisteren was de Sinterklaas optocht!
voor je huisdeur staan weer witte bloemetjes[plant] leuk!
bij je buren word nog steeds niet gewerkt?
Meta let goed op je gezondheid en je bent goed bezig!!!
vele groeten ook van Dick,
Sonja xxxxxx -
20 November 2017 - 21:33
Marije:
Ha Meta. Je bent mijn heldin!
Liefs! -
24 November 2017 - 20:09
Pauline:
hallo meta, die toch maar even doet, dikke knuffel Pauline rustig aan dikke smile en knipoog Pauline
